پستها
« دستم
به سمت تلفن می‌رود و
باز می‌گردد
چون کودکی که به او گفته‌اند
شیرینی روی میز
مال مهمان‌هاست ... » *
مال مهمان هاست . آن آخرین بار که گفتی دیگر تماس نگیر ... تا کی تماس نگیرم ؟ نگفتی . تا همیشه لابد . چه سخت . دیگر تماس نگیر . تا هیچ وقت ؟ هیچ وقت چقدر دور و بعید و عجیب است . و من سعی می کنم تو را مجسم کنم توی خیالم ، دراز کشیده ای روی تختت ، با صدایی که عجیب بی خیال است ؛ دیگر با من تماس نگیر . و سعی می کنم تبصره بسازم . به راه هایی فکر کنم که می شود دیگر تماس نگیر را پیچاند که نمی شود . تقصیر این « دیگر » لعنتی ست که اگر نبود می شد دلخوش کرد به یک روزی که دستم برود سمت تلفن ... به یک روزی که قانون تماس نگیر تمام شده باشد .
این کلمه ، این « دیگر » لعنتی غمگینم می کند . یک جور آزار دهندهء بی رحمی دیگر یعنی تا همیشه .
کو تا ذهنم یاد بگیرد آن شماره ، آن خانه ، آن صدا مال مهمان هاست ...
* شعر از سارا محمدی اردهالی
از وبلاگ زن روزهای ابری
** از بس حرف دلم بود دلم نیومد چیزی کم و زیاد کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر